Thailand 2000, Similan en Richelieu

Na een uitgebreide zoektocht op internet uiteindelijk een keuze kunnen maken. Aansluitend aan onze vakantie in Cambodja, vijf dagen vier duiken per dag, prompte reacties op al onze verzoeken om informatie en niet het hele bedrag in een keer vooruit te voldoen (we blijven tenslotte Hollanders) gaven de doorslag: Andaman Scuba zou het worden.

Dus na ons halfvolle boemeltje van Phnom Penh naar Bangkok overgestapt op een overvolle Jumbo naar Phuket. Ondanks al onze reiservaring, of juist dankzij, slaat ons de schrik om het hart. Er gaat vrijwel elk uur zo’n vlucht. Waar moeten al die mensen heen? We hebben niets gereserveerd. En dat zo vlak voor kerst. Is er wel plaats voor ons in de herberg? Na Cambodja is de cultuurschok groot. Maar het blijkt mee te vallen. Iedereen gaat rechtstreeks naar een van de beaches die Zandvoort doen verbleken tot een Center Parcs en we vinden razendsnel een prima kamer en nog beter restaurantje.

De service van de duikschool blijkt al gauw, als we na een mailtje om te vragen waar we eigenlijk moeten zijn het aanbod krijgen om te worden opgehaald. Wel twee uur voor … zitten wachten, maar het mag de pret niet drukken en de smile van onze chauffeur maakt een hoop goed.

Bij het ‘kantoor’ aangekomen lijkt alles nog pico-bello in orde, maar zogauw Dominic, die toch in onberispelijk Engels al onze mailtjes beantwoorde, zijn mond open doet begint er iets te knagen.  Zou hij….? Jawel, Frans! Evenals de divemasters.

Degenen die mijn relatie met alles wat stokbrood eet kent zal begrijpen dat dat even slikken was, maar we hadden al aanbetaald, dus toch maar doorzetten. Na een middagje op een van de vele duizenden strandstoelen die Kata beach rijk is, was het ’s avonds eindelijk tijd om naar de boot te gaan.


 

De Similans & Richelieu zijn op comfortabele afstand van Phuket gelegen. Te ver voor dagtochten maar dichtbij genoeg om snel te water te kunnen. Om 9 pm varen we uit en na een wat onrustige nacht om 7 uur op. Koffie (voor de watjes thee, of nog erger, cho-co-la-de-melk), briefing en om 8 uur te water. De briefing was perfect. Op een groot bord werd de duiklocatie getekend, veiligheidsregels eronder en een goede uitleg erbij, alles met een voortreffelijk accent. Voor de geïnteresseerden wil ik t.z.t. wel eens een stukje voor doen.

De boot was geschikt voor 20 duikers, maar er waren er gedurende de vijf dagen hooguit elf aan boord. Daarnaast twee divemasters (Frans), een videoman (Frans), de captain (Thai), drie man crew (Thai) en last but zeker not least, de kok (gelukkig ook Thai). Omdat er onder de gasten een instructeur, of liever gezegd instructrice zat, die met manlief alleen wegging en ook ondergetekende met vrouwlief na de eerste duik alleen weg mocht was de groepsgrootte zeer beperkt.

De duikstekken zijn prima over de dag verdeeld. Eerste duik om ca. 8 uur, maximum 30 meter, 50 minuten. Tweede duik, om ca. 12 uur, maximum 25 meter, 50 minuten. Derde duik om ca. 4 uur, maximum 20 meter, 50 minuten en uiteraard de nachtduik om 8 uur, maximum 15 meter, 30 minuten. Duiken met computer is dan wel een must. Heb je er geen dan krijg je er een van de duikschool te leen. Na de eerste duik ontbijt, na de tweede duik lunch, na de derde duik snacks en na de vierde duik diner. Een overvloed aan exotisch fruit staat constant klaar. Tussendoor een beetje luieren, beetje lezen en eigenlijk verder niets.

 

 

De service is namelijk overweldigend. Na een eerste keer zelf je setje in elkaar zetten is het werk gedaan. Grofweg ziet je duik er dan als volgt uit: trek je pak aan, doe je lood om spuug in je bril (of als je uit Singapore komt: gebruik een flesje), pak je vinnen en ga op het achterdek zitten waar je vest en fles achter je neer worden gezet. Trek dit aan en spring overboord. Je geniet van je duik en laat na afloop je safetybuoy op. Terwijl je daaronder je safetystop houdt komt de dingy naar je toe en als je omhoog komt schiet je uit je loodgordel en vest dat aan boord gehesen wordt. Dan ga je terug aan boord. Als je zelf je vest uit de dingy wilt halen, wees dan verrot snel, wat anders rest je niets meer dan je pak uit te trekken en te gaan genieten van ontbijt / lunch / snacks / diner / tukkie. De flessen worden in beugels gezet en ter plekke gevuld. Geen omkijken naar.  Zelfs je safetybuoy wordt opgerold door de immer vrolijke bemanning.

Na het diner is er dan nog het hoogtepunt van de avond: video. En dan bedoel ik niet Police Academy XXI maar de beelden die Greg, de freelance videoman die aan boord is, overdag gemaakt heeft, zowel boven als onder water. En die gozer kan het. Jammer alleen dat m’n foto’s er daar niet beter van lijken. Kan je nog eens zien wat je die dag ook al weer gezien, of gemist hebt, of hoe je tafelmanieren er door de jaren heen niet beter op zijn geworden. Beelden kunnen zelfs, uiteraard indien mogelijk, op verzoek  worden gemaakt. Zoals van de spotted gardeneels. 12x zoom doet toch wel een hoop.


 

Nog een paar tips voor als je deze tocht mocht overwegen:

  • wijs geen vissen aan. Ze bijten, vraag maar aan Sanne.

  • neem behalve je uitrusting alleen een zwembroek en tandenborstel mee. Meer heb je echt niet nodig, behalve een föhn als je de nachtduiken wilt maken. Je haar mocht volgende ochtend eens in de war zitten.

  • kijk uit waar je op Richelieu je vingers laat. De schorpioenvissen zijn overal!

  •  wil je iets overslaan, neem dan de nachtduiken. Deze zijn niet echt heel bijzonder.

  • als iemand je duidelijk maakt dat ‘ie niet via de ankerlijn omhoog wil, maar gewoon tijdens z’n safetystop op de stroom weg wil drijven, omdat ‘ie denkt dat dat ‘ie nog een keer een manta kan zien, wijs dan niet naar je voorhoofd, want…………

  • en zet je camera niet uit tijdens je safetystop, want zo’n manta is sneller dan je denkt.

 

 

En nu willen jullie natuurlijk weten hoe de duiken waren. Kom daarvoor de video en foto’s maar eens zien en kijk zelf naar de luipaardhaaien, de zeekatten, de batfish, de humphead parrotish, de poetsgarnalen aan het werk, de manta’s, de zeenaalden en nog veel meer. Ervaar de stroming en de bieck bouldèèèèrs, zie de marlijnen springen en de dolfijnen bij zonsondergang, lik je vingers af bij het eten.

Wij doen alleen nog maar live-aboards en bij voorkeur met Fransen. En we gaan zeker nog eens terug om dat whale-thing te zien.

 

Rokus

 


 terug naar reisverhalen

.