Halmahera
Zin om een beetje te pionieren? Om te duiken op plekken waar nog niet gedoken wordt? Die vraag lieten we ons geen twee keer stellen. Dus gingen we in op Rob’s aanbod om z’n nieuwe stek te bezoeken Er te komen was een avontuur en reis op
zich. Vanaf Amsterdam via Singapore naar Manado. Daar een
rustmiddag en –nacht. Nou ja, rust. We wilden even wat roepia’s
pinnen. Meteen de halve stad gezien, aangezien geen enkele
pinautomaat onze nieuwe bankpassen accepteerde. Geluk bij een
ongeluk: we vonden m’n favoriete gado-gado tentje terug, waar we
8 jaar geleden de lekkerste gado-gado ooit hadden gegeten.
Ondanks een nieuwe eigenaar nog steeds een supermaaltijd (en dat
voor net iets meer dan 1 euro). De volgende ochtend terug naar de
luchthaven. Daar staan Rob, Linda, zoontje Adrian en twee andere
gasten, Eddy en Ciska, al op ons te wachten. Gezamenlijk vliegen
we naar Ternate. Na een korte rit over het sultanaat stappen
we in een speedboat die ons in een klein half uurtje naar
Halmahera, het grootste eiland van de Noord Molukken brengt. Op Halmahera verdelen we ons over twee
auto´s. Ik stap bij Rob en Linda in de auto, Rokus deelt een
taxi met Eddy en Ciska. Op weg naar Weda resort. Figuurlijk dan
op weg, want af en toe is er geen sprake van een weg. Tenzij je
het gebeuren tussen de gaten een weg wilt noemen.
|
Opletten
waar je rijdt dus. Het toppunt (of dieptepunt?) is een driekwart
ingestorte brug. Wat nu? In de rivier is een soort stuw gemaakt,
waardoor het water te hoog staat om erdoorheen te rijden. De
lokale taxichauffeur ziet het probleem niet en rijdt doodleuk
door, over het restant van de brug, precies wielbasis breed. Rob
volgt nadat ik ben uitgestapt. Ik ben niet gek. Maar het gaat
goed, dus stap ik aan de andere kant weer in. Aangezien er geen tankstations zijn op
Halmahera tanken we bij een buurtwinkeltje. Trechter op de tank
en flessen legen dus. Tankstations zijn er trouwens wel, maar
corruptie viert hoogtij. Daarom zijn ze nooit open. Benzine
wordt boven de verkoopprijs doorverkocht aan lokale
middenstanders die het aan huis met nog weer wat winst verkopen. Het is een mooie rit. Eerst langs de kust,
met prachtig uitzicht over zee en de verschillende vulkanische
eilanden en eilandjes die erin liggen. Na een uurtje of twee
verlaten we de kust om de bergen in te rijden. Halmahera is wat
bergachtig met steile hellingen. En hoe dichter we bij Weda
komen hoe meer oorspronkelijke begroeiing er is. Het is al eind van de middag als we in Weda
aankomen. Een dorpje van niks, maar het centrum van dit deel van
het eiland. Wij stappen over op Rob’s boot. Rob heeft nog 2,5
uur per auto voor de boeg voor hij thuis is. Met de boot is het
slechts een klein uurtje. Het wordt snel donker en dan valt het des te meer op hoe schaars bewoond dit gebied is. Slechts hier en daar een lichtje. We vragen ons dus ook wel een beetje af waar we heen gaan. Maar als we dichterbij de kust komen verschijnt er een zaklantaarn op het strand. Welkom op Weda resort. |
|
|
||
Er
zijn twee huisjes af. Nou ja, af, er zit een dak op en er staan
goeie bedden voorzien van klamboe. Maar de badkamer is verre van
af. Er is wel een wc (zonder spoelbak), een plastic ton met
bakje (Indonesische variant van een douche) en jerrycans met
water. En als je die in de zon zet is het water nog best warm
ook. Het huisje heeft een enorme veranda waar het heerlijk
vertoeven is.
Verrassend is het dat ‘t absoluut niet heet is in de huisjes. ’s
Nachts krijg ik het er zelfs wat koud (ik weet het, ben geen
maatstaf, maar toch). Zelfs Rokus trekt een t-shirt aan en
kruipt onder het laken.
En met een kikkerconcert vallen we in slaap.
De volgende
ochtend vroeg wakker vanwege gekwetter van vogeltjes.
Waren de kikkers
eindelijk stil……. Leuk hoor, al die natuur ;-)
Maar genoeg
geouwehoerd, we
komen natuurlijk om te duiken. Bij (dag)licht is het gelukkig
een stuk makkelijker uitpakken.
Ons huisje
staat zo’n
|
De tweede duikstek hebben de mannen Spooky coral garden genoemd. Door de instroom van zoet water is het wat stoffig dus inderdaad best spooky. Ook hier is veel leven, sepia’s, grote scholen fussiliers, jonge batfish, enorm grote cardinalfishes om eens wat te noemen. Christmas tree worms in alle kleuren van de regenboog. De volgende duikdagen zoeken we min of meer onze eigen duikstekken. De tweede dag is dat op een rif dat door de lokale bevolking Sharkreef wordt genoemd. We starten op een puinhelling. Maar snel gaat die over in een prachtig gevarieerde wand / steile helling van hard en zacht koraal. Heel veel scholen (rif)vis. Voor het eerst vinden een clingfish in een veerster. Die kenden we alleen uit boeken. De volgende duiken volgen er meer, soms zelfs twee in 1 veerster. |
|
We zien er inderdaad een rifhaaitje. Maar
om daar nu meteen een duikstek naar te noemen? Duikstekken namen
geven is niet gemakkelijk. Dat doen we dus ook niet. We loggen
ze op GPS coördinaten. Ik denk dat je ergens veel vaker moet
duiken wil je een toepasselijke naam kunnen bedenken. De
Fishfountain hebben wij de eerste dag niet kunnen ontdekken. Als
we er later in de week een middagduik maken snappen we waarom
Rob het zo noemde: vanuit de diepte komen enorme scholen vis
naar boven. Maar dat was bij de ochtendduik niet het geval. De tweede duik maken we De tweede duik heeft wel meer grote vis,
enorm grote snappers, groupers en weer enorme scholen
fussiliers. De nachtduik maken we weer op het huisrif.
Dit keer de andere kant op, waar meer leven lijkt te
zitten. Weer een paartje pegasus, maar ook napoleon snake-eels,
ornate ghostpipefish, zebra (of spiny) sepia, pijlinktvis. En
weer veel huisjessakken, waaronder verschillende murex. Naast sharkreef is er nog een buitenrif:
Tidore op ca. Tidore blijkt supermooie koraalhellingen te hebben. Veel hard koraal en ondiep lijkt het complete hoofdstuk rifvissen uit het vissenboek uitgestrooid te zijn . Maar ook veel grote vis. Om toch weer wat te noemen: schooltje grote humphead parrotfish, |
napoleons,
tonijn en makrelen, barracuda’s, grote murenes en een enkele
schildpad. Op een duik zien we overdag (?!) veel doornenkronen,
een kale vlakte achter zich latend. Hopelijk is Tidore te groot
om kaal gegeten te worden.
Een andere duik blijkt het koraal zwaar
beschadigd. Waardoor weten we niet. Ondiep, tot een meter of
tien is er hier en daar nog wel wat heel, maar voor de rest…..
echt niet de moeite waard. Rokus haakt af en gaat liever aan
boord een boekje lezen. Fotograferen op Weda blijkt niet eenvoudig.
Op zich is er genoeg te zien, maar alles is vrij schuw.
Misschien omdat ze nog nooit een duiker gezien hebben? Voor
Rokus als macrofotograaf is dat vaak knap frustrerend. Maar ook
al had íe een groothoek gehad: het zicht is niet super dus dat
was ook niet gemakkelijk geweest. Maar soms zijn er ook onverwacht erg leuke duiken. Bij een jetty van een klein dorpje zwemt een enorme bal van vis. Die willen we wel van dichtbij bekijken. Meteen ben ik Rokus kwijt. Door de vissen zie je je buddy niet meer. Dus ik wacht onder die enorme bal. Leuk wachten, aangezien er een paar barracuda’s en makrelen aan het jagen zijn. Ineens gaat de bal als een gordijn open en zwemt Rokus tevoorschijn. Prachtig gezicht. We duiken verder door vrij troebel water. Misschien toch niet zo’n beste plek voor een duik denk ik nog even. Maar als je je niet laat afleiden door het slechte zicht blijkt er enorm veel leuk spul te zitten. Verschillende voor ons nieuwe slakjes gevonden. Dat gebeurt niet zo vaak meer en zeker niet meerdere op 1 duik. |
|
|
||
De nachtduiken zijn zonder
uitzondering erg leuk. Nu duiken we ook wel graag ’s nachts. En
gids Johnny duidelijk ook. Misschien iets te graag. Als ik na 50
minuten aangeef dat het toch echt tijd wordt om om te keren
‘’begrijpt’’ íe me niet of heeft íe ineens wel erg veel
interesse in een dotje wier etc.
En zo gaat het alle nachtduiken. Staan wij ons na bijna 2
uur al om te kleden, komt hij schoorvoetend het water uit. Dus
Johnny mag van ons blijven! Hij heeft namelijk ook nog eens heel
erg goeie ogen. Al gaat de Hairy shrimp die hij vindt zelf ons
wat te ver. Het beestje is Terwijl wij duiken wordt er in het resort
hard gewerkt. Zonnepanelen worden geïnstalleerd, zodat we na een
paar dagen stroom en later zelfs stromend warm water hebben.
Totdat de panelen onder het stof zitten…… Maar de kinderziektes
worden snel opgelost.
|
Tot twee keer toe zien we
tussen de duiken door enorme zwermen vliegende honden, echt
honderden. Ook worden we regelmatig vergezeld door grote scholen
dolfijnen. Blijft toch een prachtig gezicht hoe ze keer op keer
voor de boot uit springen. Na 8 dagen zit het eerste deel van onze
vakantie erop. Na het ontbijt vertrekken we richting Lembeh. De
namiddag, avond en
nacht brengen we in Ternate door. Een zwaar islamitisch
sultanaat, dus onze zoektocht naar een biertje is tevergeefs.
Dus dan maar aan het alcoholvrije bier. Het enorme zwembad van
ons 4 sterren hotel laten we i.v.m. enorm onweer voor wat het
is. De volgende ochtend vliegen we door naar
Lembeh. In de loop van de middag zijn we weer thuis in het
Divers Lodge Lembeh. Hoog tijd voor een (nacht)duik! Sanne
p.s. meer foto's van deze duikvakantie vind je op Diverosa: Halmahera 2010
|
|
ga naar deel 2: Lembeh 2010 |
||
.