Negros & Cebu 2012

 

Deel 1: Negros De buit is verdeeld: Sanne schrijft iets over Cebu en Negros, in casu Atlantis, ‘is mine’. En om maar met de deur in huis te vallen: daar gaan we niet meer heen……… Zo, dat is er uit. Maar dat is eigenlijk heel jammer. Want het eten is uitstekend, het personeel super vriendelijk, de kamers prima, het duiken erg mooi en op de koop toe hebben ze een prachtig huisrif. Ten slotte is alles ook nog eens ‘very well organised’. En daar zit hem meteen de kneep. Mensen die mij een beetje beter kennen weten wel dat ik daar wat moeite mee kan hebben, al vind ik echt dat het probleem daar dit keer niet zat, en….. Sanne is het met me eens ;-).		Het feit dat er veel Amerikanen zitten zal daar gedeeltelijk debet aan zijn. Het feit dat ze ’s morgens voor de koffie al tegen je beginnen te blaten is oplosbaar, en dat alles ‘loooovely’ en ‘wooonderfull’ is ben ik eigenlijk wel een beetje met ze eens. Wat ze echter ook meebrengen is een uitgesproken neiging tot veiligheid. En waar wij vinden dat dat je eigen verantwoordelijkheid is leggen zij die bij de duikschool neer. Het verschil met Cebu, waar ze de dag dat je aankomt meteen ’s avonds een fles voor je neerzetten en je lekker zelf er op uit kan, is dan ook groot, te groot.
Even voor de goede orde, ook de duikschool is prima georganiseerd, ruim opgezet, schoon, behoorlijk praktisch, enorme airconditioned cameraruimte. Alleen zouden er iets meer spoelbakken mogen zijn, zeker gezien het feit dat er rustig 40 duikers of meer zijn, waar je dan overigens weer weinig last van hebt. Ze weten een en ander goed te spreiden. De gidsen variëren van onervaren tot zeer ervaren en van relaxed tot hyper. En we hebben ze allemaal gehad.   Ervaren is in dit geval een goed begrip. Meer dan 3000 duiken is voor een gids op zich helemaal niet uitzonderlijk, maar op 1 duiksite? Het huisrif is in eerste instantie gewoon een leuk tourtje: even langs de Randells’ frogfish (wisten jullie dat die niet groter dan 1,5 – 2 cm. wordt?) de freckled frogfish, een paar juvenile warty frogfish, en passant pikken we nog wat ander leuk spul mee, zoals een alligator pipefish, pygmy squid etc. Helemaal goed, al heb ik nog nooit een nachtduik zoveel gezwommen. Maar, voor een keertje is zo’n gids dan helemaal niet erg.		Voor de meesten is het nachtduiken daarmee afgedaan, maar voor ons is nachtduiken een onlosmakelijk onderdeel van de vakantie; we kiezen het resort zelfs uit op aanwezigheid van een goed huisrif.   En dan ontstaat eigenlijk het probleem. Want de volgende avond gaan ze weer… en als je niet uitkijkt hetzelfde tourtje. Weer met gids en weer met een noodgang. Tel daarbij op dat de gids al weet te melden dat een nachtduik eigenlijk als het aan hem ligt maar 50-55 minuten is, dat we toch echt na 1 minuut zoeken echt naar boven moeten en vooral bij de gids moeten blijven. Verder roepen de andere gasten  ‘Let’s have a swim, kennen hun symbolen niet (ze maken hun tweede of derde nachtduik ooit, hier kan het, het is hier ‘so save’). Op onze opmerking ‘the slower you go, the more you see’ wordt wat schaapachtig gereageerd.
Dat vereiste dus een gesprek met de duikmanager. Aardige, maar vasthoudende vent. Beschrijvingen van duiken in Nederland, ervaring en het kennen van de eigen beperkingen helpen niet. Ook het feit dat ik vind dat eerder genoemde situatie niet bijdraagt aan de veiligheid, net als het samen wegsturen van nitrox en niet nitrox duikers en zeker niet het feit dat de gids steevast er vandoor gaat en Sanne, wanneer ik achterblijf voor een foto, het gaatje dicht moet zwemmen. Ik ben van mening dat ze wat meer zouden moeten denken aan ons plezier en wat minder aan onze veiligheid; daar zorgen we dan zelf wel voor. Bovendien vind ik dat de gids er voor ons is en niet andersom.   Hij begrijpt ons wel maar, zijn woorden, zijn gasten zijn ‘99% unexperienced, overweighted, not fit or a combination of those’ en hij kan voor ons echt geen uitzondering maken.		Vleien helpt niet, we blijven het er niet mee eens, maar leggen ons er bij neer onder de afspraak dat ‘ie wat meer rekening met ons zal houden. De rest van de week was dan ook wel wat beter. We krijgen een min of meer vaste andere gids, een leuke gozer, die echt niets weet (hij weet zelfs het verschil tussen een frogfish en een devil scorpionfish niet), maar netjes bij ons blijft ;-). Grappig is dat de andere twee gasten van het min of meer vaste ploegje, net als de gids ook twee Italianen, steeds meer bij ons in de buurt blijven. Verder overigens prima om mee te hebben en erg enthousiast bij alles wat je ze aanwijst. Maar die korte begeleide nachtduiken blijven een bron van ergernis, eerlijk is eerlijk.   En zoals ik al zei, dat is jammer, want het duiken is super. De eerste duik vond Sanne een kleine slender seamoth. Die hebben we nooit eerder gezien. Helaas was dit de try-out dive en hadden ze gevraagd of ik m’n camera thuis wou laten…… Het was de tweede keer dat ‘ie ooit op het huisrif was gezien en die hebben we uiteraard nooit meer terug gevonden.
Wat erg gaaf was waren de grote zeegrasvelden recht voor het resort. We zijn soms tijdens de hele nachtduik niet verder gekomen dan alleen het zeegras, maar daar zit dan ook van alles op en tussen. Naast eerder genoemde pygmee squid, die we meermalen hebben gezien, ook zeepaardjes, twin horn helmet crab, jonge zeehazen, Rough-snout Ghostpipefish en, heel raar, op het zeegras een cryptic sponge shrimp, die dacht ik toch niet voor niets zo heet en loopt er een sea urchin crab, bij gebrek aan sea urchins met een groot Ficus blad te sjouwen; valt niet op. In feite is alles een soort van black sand, gecombineerd met koraaleilandjes en zeegras. Veel hellingen en de stroming varieert van geen tot behoorlijk stevig bij Punta (categorie ‘laat maar lekker gaan’).		Het enige dat echt anders is zijn Apo Island en Siquijor, beide eilanden in de buurt, waar ze dagtochten naar toe maken en waar je dan drie duiken maakt. Siquijor is leuk voor een dagje. Wat wanden, met hier en daar leuk spul en kans op wat groots. Apo is ineens enorm weids en heeft plaatselijk prachtige onderwaterlandschappen met hier en daar ook nog wat leuk spul. Vooral Coconut point is prachtig mooi. Alles bij elkaar helemaal niet verkeerd en Negros gaan we zeker nog een keer terug. Maar we gaan wel een resort zoeken dat een beetje beter bij ons past, ook al hebben ze nog zulk lekker eten (en dan nog niet zo lekker als op Cebu).   Rokus Meer fotos van op Diverosa: Negros 2012
Deel 2: Cebu Tijd om te verkassen. Het is een half uurtje rijden naar de haven. Atlantis brengt ons weg met een prachtige oude Harley bus, vertrek in stijl dus. Daarna nog een half uurtje met de locale ferry en anderhalf uur rijden naar Magic Island.   Er is weinig veranderd sinds ons bezoek in 2007. Alleen de tuinplanten zijn wat gegroeid en 1 bungalow heeft een tweede verdieping gekregen. Ook onder het personeel veel bekende gezichten. Een beetje thuiskomen dus. Geen gestresste toestanden hier. Mochten we een duikje willen maken: geef maar een gil dan worden de flessen klaargezet….. Na een lekkere lunch en een middagdutje trekt het water toch wel weer. Hoog tijd voor een nachtduik dus. Het is helaas best al wat laag water en dat maakt ’t duiken op het huisrif wat lastiger. Het eerste en erg leuke deel is nl. een ondiepe zandvlakte met wat rubble en koraalblokjes. Zeker voor een nachtduik zeer de moeite waard. Met een beetje scharrelen is er van alles te vinden, niet alleen leuk jong visgrut maar bijvoorbeeld ook een knalgele volwassen clownfrogfish.		De zandvlakte gaat over in een koraaldak en tenslotte de wand. Die wand is ’s nachts een parkeergarage van schildpadden, onder andere de grootste ooit. Rokus verliest ’t qua maat en zwemprestatie van ‘m. Een grote vederanemoon heeft een volwassen catfish te pakken. Het beest spartelt behoorlijk als een krab alvast begint te eten. De anemoon heeft ‘m stevig vast, dus de vis kan geen kant op. Arm beest. Verder veel garnalen, krabben, slakken en platwormen. En heel veel leuke zeenaalden, hele nesten. Na 116 minuten hebben we ’t hoofd weer boven water, de tijd is omgevlogen. We hebben gekozen voor a la carte eten. Niet omdat het menu niet goed is, maar het maakt ons wat flexibeler met eten. Het diner wordt gezamenlijk genuttigd. Dat zou betekenen dat de hele groep op ons zou moeten wachten tot na de nachtduiken dat willen we ze niet aandoen. Elke avond wordt voor ons de love seat gedekt voor een private diner bij kaarslicht. Blijkbaar kennen ze ons niet zo goed of hebben ze de hoop nog niet opgegeven ;-)
De volgende dagen maken we steeds twee ochtendduiken, nemen we de middag vrijaf om ’s avonds weer onder te duiken. De ochtend duiken worden als dubbele duik gemaakt, tussen de duiken door blijf je dus op de boot. Vaak wordt er aangelegd bij White beach, zodat je wel ff je benen kunt strekken om bijvoorbeeld een sarong of t-shirt te kopen. De meeste duikstekken langs de kust zijn wanden of steile koraalhellingen. Veel minder muck dus dan op Negros. Maar met wat zoeken is er wel wat leuk klein spul te vinden. Pygmee seahorses (niet de gebruikelijke bargibanti’s maar de Denise’s), coral of candy crab en wire coral shrimp zijn geen onbekende gasten. Rokus gaat helemaal uit z’n dak als íe Dragon shrimp vindt. Ik zit die dag met een oorontsteking boven water,  maar als hij een paar uur later terug is stuitert íe nog….. Een paar dagen later gaan we terug, zodat ook ik de nieuwe aanwinst kan bewonderen. Er blijken 4 van die dingen op 1 klein gorgoontje te zitten. Ze zijn wel erg klein, maar inderdaad heel leuk. Later vinden we er ook nog eentje op het huisrif. De volgende duik gaat Desiree mee, ze is wel nieuwsgierig naar de vondst op haar huisrif. Het stroomt meer dan de voorgaande duiken, waardoor we wat anders uitzwemmen dan eerder. We komen dus ook niet uit bij de boeilijn die we zoeken. Best nog wel even moeten zoeken, maar gelukkig weten we ’t ding wel terug te vinden. Volgens ons was Desiree wel een beetje teleur gesteld.		Naast de duikstekken langs de kust wordt er gedoken bij Pescador, een eilandje op 10 minuten varen. Pescador heeft mooie wanden van hard en zacht koraal (afhankelijk van aan welke kant je duikt). Net als vorige keer vinden we weer giant frogfish, dit jaar gemêleerd grijs i.p.v. de egaal grijze van jaren terug. Verder de gebruikelijke scholen vis, waaronder jagende makrelen. Omdat het wel erg laag water wordt voor een nachtduik op het huisrif wijken we uit naar Goby point. Een smurfenduikstek, het diepste punt is 5,6 meter. Het is een zandvlakte met hier en daar wat koraalblokken. We komen al snel een zwarte zeeslang tegen die roerloos op het zand ligt, alleen z’n tongetje beweegt. Waarschijnlijk een elephant trunk sea snake. Zoals te verwachten zijn er snake eels te vinden (reptilian, crocodile en black finned) en (min. 4 verschillende) stargazers. De fingered dragonet is zeker twee keer zo groot als die we ooit eerder zagen.  Ook leuk zijn de enorm grote, veelarmige zeesterren. Banlot blijkt ook erg leuk voor een nachtduik. Een helling van afwisselend zand en koraal. Ook hier stargazers maar ook heel veel schelpen, krabben en een knalrood octopusje. De bobtailsquidjes blijven erg leuk. Heel schuw, een raadsel hoeveel inkt zo’n piepklein beestje kan produceren.
Verder het vermelden waard: de duiken bij Sanctuary, helemaal in het noorden van ’t schiereiland, zo’n half uurtje varen. Een grote ondiepe koraaltuin gaat over in een zand/koraalhelling en op 25 m begint een prachtige wand van enorme waaiers. Heel veel vis hier, onder andere grote groupers en sweetlips. Een erg leuke en afwisselende duik dus. Ook het noordelijke gedeelte van Sanctuary is de moeite waard. De zandvlakte is hier begroeid met enorme ‘’bomen’’ van zacht koraal. Buitenaards. Het zoeken wordt beloond: soft coral cowies, allied cowies, maar ook mushroom coral pipefish.		Een andere noordelijke duikstek is Copton point, waar het wrakje van een Cesna ligt. Toen wij er waren helaas gehuld in een Koreaanse (stof)wolk. Maar ook zonder het wrak een leuke afwisselende duikstek. Ook hier is dieper een mooie gorgonenwand te vinden en ondiep een koraaltuin met veel rifvisjes. Na 56 uur en 21 minuten (ik althans, Rokus nog een uurtje of 8 meer) onder water doorgebracht te hebben wordt het tijd om de spullen te drogen en in te pakken. Over Negros slapen we nog een nachtje, maar bij Magic Island komen we zeker nog een keer terug.   Sanne  p.s. meer foto’s vind je op Diverosa: Cebu 2012
terug naar reisverhalen

.