parende Sepiola’s

Dit wordt een stukje over sepiola’s. De meeste van jullie hebben ze misschien ondertussen wel eens gezien; het zijn dwerginktvisjes van 4 tot maximaal 5 centimeter en er passen er precies 3 op een prikkertje.

Al direct na mijn eerste ontmoeting bij Het Dolfijntje, in juli 2003, toen EdF zich nog verwaardigde om ook in het ondiepe Grevelingenmeer duiken, 7 meter diep op het zand en niets te slopen, werd ik verliefd. En het kan maar duidelijk zijn, niet op Erik. Geruime tijd liet het beestje zich aan alle kanten bewonderen, eigenlijk niet noemenswaardig gestoord door onze lampen. Maar omdat we eigenlijk de Noordzee op zouden gaan, en EdF en fotograferen niet samen gaan, geen foto’s.

Na deze ontmoeting werd mij overigens ook al gauw duidelijk dat de jonge sepia die ik jaren geleden samen met Jan, onze voormalige voorzitter en Sanne bij de Catamaranhaven zich snel zag ingraven, geen sepia, maar een sepiola was. Het is een veel gemaakte fout, die je je wanneer je ze één keer allebei hebt gezien overigens niet meer voor kan stellen..

De ontmoeting bij Het Dolfijntje smaakte naar meer en enige malen hebben Sanne en ik vruchteloos over het zand gezworven op zoek naar een ontmoeting met de kleinste vertegenwoordiger van de koppotigen in Nederland. De volgende ontmoeting kwam pas een jaar later, bij Bergse Diepsluis. Maar, als of de duivel er mee speelde, een van de contacten van m’n flitser was nat geworden (sukkel, dopje niet goed dicht gedraaid). Dus weer een prima duik, maar weer geen foto’s.

De eerste foto’s kwamen pas weer 2 maanden en 15 duiken later, toch weer bij Het Dolfijntje, wat ik toen nog aanzag voor dé stek voor sepiola’s. Ik was net aan het stoeien met m’n nieuwe flitser en één van de foto’s stond in jaargang 4, nummer 4 van S@E. Maar een echte Hollander heeft altijd wat te zeuren en wat bleek, het beestje miste een van zijn tentakeltjes. Iets wat vaker voorkomt.

Ondertussen bleek steeds meer dat Bergse Diepsluis een grotere kans op een ontmoeting met sepiola’s oplevert dan Het Dolfijntje, waar we sindsdien dus alleen nog maar een keer met de club zijn geweest. Bergse Diepsluis blijkt een waar sepiola-paradijs. Even diagonaal door het logboek bladeren levert voor dit jaar 8 duiken met sepiola op van de 10 die we er dit jaar bij Bergse Diepsluis hebben gemaakt.

 Sepiola zoeken is echter hard werken. Gemiddeld verloopt de een ontmoeting met sepiola als volgt: Na een geruime tijd over het zand scharrelen zie je in je ooghoek iets wegschieten, Shit, alweeeeer een grondel. Volhouden is echter het parool., want uiteindelijk zie je meestal waar je voor kwam: een sepiola, meestal direct gevolgd door: Shit, weg!  Ze zijn sneller dan je denkt, maar meestal kan je ze nog net aan het randje van het zicht zien stilhangen. Voor hen hang jij blijkbaar verder weg dan zij voor jou. Erachteraan dus maar weer, waarna het beestje er meestal als je vlak bij bent er weer snel vandoor gaat. Soms heb je echter mazzel en gaan ze er niet vandoor…….. maar graven zich in. Een ingravende sepiola doet elke weg- en waterbouwer jaloers maken. Poef, weg, tot aan de oogjes in het zand. Ook fotogeniek, maar daar kwamen we niet voor, verder dus maar weer.

Nu bestaat er een onmisbaar hulpmiddel voor iedere speurtocht naar sepiola. Nergens te koop maar eventueel bij mij te huur: een Sanne doet het prima. Met name sepiola’s in het zand worden razendsnel opgespoord.

Hoe kom ik dan toch aan al die foto’s? Soms heb je mazzel. Tussen het ingraven of wegzwemmen is vaak even tijd voor een fotootje en uiteraard zijn ook sepiola’s wel eens de weg kwijt. Blijven ze stug op het zand zitten met een idee van ‘Ík was hier eerst’, zwemmen tegen je lamp op of regelrecht naar boven. Of nog erger, vreten elkaar op!?

In juli lag ik bij Bergsche Diepsluis een sepiola te fotograferen toen zich tot mijn blijdschap plots uit het niets, het zal dus wel uit het zand geweest zijn, een tweede sepiola bij het gezelschap voegde. Al gauw werd de feestvreugde getemperd toen sepiola 1 werd vastgegrepen door sepiola 2. Wat is dit nu? Sex? Waar is het voorspel? Waar is de tederheid? En doen sepiola’s het dan niet net als sepia’s? Is dit dan kannibalisme? Soort eet soort? Met een lege tank, vol rolletje en gemengde gevoelens boven gekomen.

 

Nu, na enig literatuuronderzoek, lijkt het alsof we inderdaad parende sepiola’s hebben waargenomen. En inderdaad, het gaat er ruig aan toe. Het leuke is echter dat dit blijkbaar sex voor beginners is. Lukt niet heeeh! Daar ben ik achter gekomen met de nodige hulp van Godfried van Moorsel, die zich in paringen (van sepiola) verdiept heeft. Er stond een verhaal over in Duiken van sept 2004, en een uitgebreider verhaal in het Zeepaard, te downloaden via: http://www.ecosub.nl/pdf-files/ZEEP64-3_Sepiolidae.pdf

Ondertussen hebben we een tweede poging tot verkrachting van dichtbij meegemaakt, eigenlijk op precies dezelfde manier. Helaas (voor ons dan) wist het vrouwtje zich dit keer onder het uitstoten van een grote wolk inkt uit de voeten te maken, waarna ook het mannetje de plaat poetste.

Nu kan ik jullie met nog veel meer vervelen, maar het is natuurlijk veel leuker om ze een keer zelf te zien. Sanne is echter al voor heel 2006 volgeboekt. Sorry.

Rokus

 terug naar (reis)verhalen